op weg naar argentijnse grens

Hola blogspotters,
we zijn ondertussen al meer dan 3 weken verder en ik ben op het einde van de Carretera austral gestrand. Hier, in Villa O'Higgins(een dorp van 500 inwoners), stopt de weg voor autos en kan je enkel met een boot en daarna 40 km te voet of te paard je weg naar de argentijse grens verder zetten. Ik heb deze 3 weken een fantastische tijd beleefd. Een tijd van ongekend avontuur, onverwachte wendingen in mijn planning en verbazingwekkende natuurbeelden. Zo was ik bv na een dagje liften met autos, trucks en camionetten(die meestal 2 ton te zwaar geladen zijn en daardoor maar tegen 20 km/u de berg op kunnen) in Villa cerro Castillo aangekomen. Een klein dorpje aan de voet van een prachtige berg , die met zijn talrijke onregelmatige spitse toppen een waar kasteel vormt. Mijn geplande 4 daagse werd helaas weer eens ingekrompen tot 1 enkele dagtrip omwille van de hoeveelheid sneeuw op de hoge bergpassen. andere activiteiten dan maar he. Tijdens een bezoek aan historische muurschilderingen,in de buurt van Cerro Castillo, heb ik de lokale gids Andi leren kennen. Hij woont samen met zijn vader in een klein huisje op een terrein van 5 Ha ongeveer 3 km van het dorp. Andi nodigde mij uit voor thee en avondeten bij hen thuis en boden me ook onderdak aan. na wat geregel in mijn hostel, waar ik mijn spullen had gezet en normaal de nacht zou doorbrengen , trok ik met mijn slaapzakje terug naar het huis van Andi(no) en Aldino. Een zeer basic houten hutje midden in de bergen. ver weg van alle beschaving waar ze met een uitzicht op het kasteel van Castillo, 15 kippen, enkele koeien , 2 paarden en wat honden en poezen een simpel bestaan hebben. Andi(no) verdient zijn kost als gids en Aldino(vader)als schilder en klusjesman in het dorp. Het was er zo rustig dat ik er maar ineens 2 dagen gebleven ben. Het enige probleem was dat ik weinig tot niks begreep van hun chileens dialect. Heb dus veel si si en no no gezegd, maar had er geen benul van waarover ze het eigenlijk hadden.Toen Aldino dan ook nog eens de 2 de dag al vanaf 12 u 's middags wijn begon te drinken en dit volhield tot half 3 's nachts, was er van zijn gebrabbel helemaal niks meer te maken. Ook aan de gewoonte om 's morgens 's middags en 'savonds een warme vleesmaaltijd te eten moest ik even wennen. eind goed al goed. Het was voor hun en zeker voor mij een onvergetelijke ervaring.
Even later werd ik door vriendelijke chilenen in het oh zo rustige puerto tranquilo afgezet. Hier ontmoette ik terug(ge komt op reis altijd dezelfde toeristen tegen)een groot deel toeristen tegen die per fiets door chili en argntinie reizen. Een grote samenkomst op de camping waar samen werd gekookt en verhalen werden uitgewisseld. De volgende dag brachten we een bezoek aan de Capillas de marmol. Dit is een marmerrotsformatie in het meer die door water en winderosie een schouwspel van gangen en grotten heeft gevormd. redelijk schoon, da wel!
52km afwijkend van de carretera austral ligt de vallei van exploradores. Deze doodlopende onbewoonde vallei is de toegang tot de gletsjeruitlopers van de noordelijke ijsvlakte in chileens patagonie. Een ijstrekking van 5 u over het miljoenenjaren gletsjerijs was hier mijn doel. Met mijn privegids Claudio en behulp van ijscrampons onder de schoenen trokken we over het doolhof van gletsjerijs. 30 m hoge grotten van blauw ijs en ondergrondse(ijse) rivieren vormen hier het landschap. Maar met pijn in het hart kan je hier duidelijk de gevolgen zien van de opwarming van de aarde . een duidelijk zichtbare lijn tot waar de getsjer 50 jaar geleden kwam en het steeds verder smeltende ijs doet je wel even nadenken. Dit is pas realiteit. Terug naar het plazante van reizen, niet?
Hoewel....hoe zuidelijker op de carretera hoe minder autos. Liften werd moeilijker en moeilijker. heb vorige donderdag wel 35 km gestapt op de carretera en op die 7 uur tijd zijn er welgeteld 5 autos gepasseerd. En ofwel waren ze vol ofwel moesten ze maar 1 km verder zijn. ben dan gestopt met stappen en gewacht en gewacht en gewacht. Na 2 uur had ik dan eindelijk prijs. Een vriendelijke politieman die 100 km terug in een supermarkt inkopen gaan doen was kon me meenemen(in zijn laadbak) naar het Caleta Tortel. Een dorp gelegen aan een fjord waar alle paden(straten van 1m breed) van hout zijn gemaakt. Autos kunnen er niet rijden en alle huizen zijn op palen gebouwd boven het water of vlak aan de oever.
Van hieruit is het nog 160 km tot het laatste dorp villa o'higgins.Hier heb ik het stuur overgenomen van een zwitserse fietster. Ze heeft knieproblemen en verder fiesten was geen optie meer voor haar. Tot groot genoegen voor haar vriend xavier, want die had nu terug companie. het was een superervaring. fietsen is niet altijd even simpel op de carretera, maar de wind zat mee en de zichten op de patagonische andesbergen waren geweldig. slapen onder een hangende gletsjer aan een vuurtje....een droom voor elke fietser. enkel een glaasje wijn of bier ontbrak.
Hier is het nu wachten op de boot richting argentijse grens. daar staat mij het avontuur van de bekende trektochten in el Chalten, Torres del paine en perito moreno te wachten. met de beroemde prachtige bergen Fitz roy en cerro Torre,....
Zoals je ziet.... ik beleef hier een prachtige tijd en hou dat nog een kleine 3 weken vol. tot de volgende, groetjes, koen(mungo)